Rouwen om kinderen

Ik hoorde vandaag over wereld-engeltjes dag. Met dezelfde strekking als wereld lichtjes dag. Nu weet ik niet beter of er wordt al jaren lang op de tweede zondag van december wereld lichtjes-dag gehouden. De oorsprong ligt bij het Amerikaanse "World Wide Candlelighting" waarbij er 's avonds om 19.00 uur lichtjes voor het raam gebrand worden ter herinnering aan overleden kinderen. Omdat er een tijdsverschil is wereldwijd,branden die lichtjes dus over de hele wereld 24 uur lang.

Waar wereld-engeltjes-dag nu vandaan komt weet ik niet. Maar ik nam mij voor ook vandaag weer een lichtje te ontsteken.

Het werkelijke licht brandt toch wel elke dag in mijn hart en in elk hart van ieder mens die een kind moet missen.

Ik zou op deze plaats ook aandacht willen vragen voor het verborgen verdriet..Voor oma's die hun kleinkinderen niet te zien krijgen. Voor vaders die ervoor vechten dat ze hun kinderen mogen zien. Voor ouders wiens kinderen zwerven op straat en dakloos zijn of vermist. Het wordt vaak niet gezien als "rouw" maar deze mensen rouwen chronisch, zeker weten! Rouwen is hard werken, aan de binnenkant. Onzichtbaar vaak voor de buitenwereld.

Verborgen en vergeten rouw is er ook als er iemand sterft met wie jij een "verboden" relatie had. Of rouw na het verlies van je gezondheid, het verlies van een geliefd huisdier of het verlies van je passie...Denk aan een topsporter die dat niet meer kan.Of het verlies van je land, als je moet vluchten uit oorlogsgebied.

Loslaten is overleven, maar loslaten is ook groeien. En dagen als wereld-engeltjes-dag en wereld-lichtjes-dag zijn er, om ons eraan te herinneren dat we mogen ge-denken voor we vieren met ge-schenken.

Gedenken heeft voor mij soms een link naar dankbaarheid.

Voor het loslaten "dank je wel" zeggen. Voor alles wat er was toen het bestond. Dat "dank je wel" is vaak de grootste uitdaging in een periode van rouw. Soms is er opluchting en zelfs blijdschap als we iets of iemand loslaten. En dan nog is een "dank je wel" vaak op zijn plaats. Als het niet is voor wat iemand nalaat, dan misschien voor de les die we hebben geleerd. Of de nieuwe mogelijkheid die ons geboden wordt.

Soms is het nog veel te vroeg voor troost en is er zeker geen ruimte voor dankbaarheid, alleen voor ontzetting, ontgoocheling en verontwaardiging. We kunnen dan enkel boos en verdrietig onze emoties aan de buitenwereld tonen, als het ons al lukt om ze vanuit onze binnenwereld naar buiten te brengen...

Daarom, zonder namen te noemen van welke zoon of dochter ook, hoop ik op troost, dankbaarheid en gerechtigheid voor iedereen die weet hoe "verliezen en verlangen" voelt. Voor iedereen die de naam van een geliefd kind op de lippen draagt. 

Opnieuw verlliefd.

Nooit kwam het bij mij op dat ik opnieuw verliefd zou worden. Niet op die manier.
Ik heb meer dan 12 jaar van Floris gehouden en voor hem gezorgd.
Toen hij er niet meer was dacht ik echt dat ik een streep trok.

Maar wat kan het anders lopen! Vanaf het eerste moment dat ik je zag, werkelijk zag dan en niet op de foto, voelde ik dat mijn hart een sprongetje maakte.
Ken je dat gevoel? Het is niet tegen te houden. Het gebeurt gewoon.
.
Later volgden er kriebels in mijn buik
Ik zag je en ik kreeg tranen in mijn ogen!
Toen ik afscheid nam wist ik dat ik je opnieuw zou gaan ontmoeten.

Jij was er nog niet klaar voor om mee te gaan. Je woonde nog bij je moeder, en hoewel ze steeds minder rnaar je omkeek, wilde jij toch graag in haar buurt zijn.
Je zou kunnen zeggen dat onze liefde vooral van één kant kwam...en dan van mij..

Nadat ik mijn liefde aan jou had verklaard, en jou had verteld dat ik met jou samen in hetzelfde huis wilde wonen, veranderde er toch iets. Ik ging vaker naar je toe, ik toonde mijn genegenheid en ik omhelsde je veelvuldig. Jij liet het allemaal toe. Ik zag je genieten en groeien. Vooral dat.

Inmiddels weet ik zeker dat ik tot over mijn oren verliefd ben en daarom heb ik jouw bed vast opgemaakt.
Want, hoe graag ik je ook knuffel, aai of vasthou...je kunt niet bij mij in bed slapen...
Onze bedden zullen gescheiden zijn, maar ik zal je graag op schoot nemen, als ik 's avonds voor het slapen gaan nog even op de bank hang.
Die liefde. die blijft niet eenzijdig. Ik geloof dat die wederkerig kan worden.
We gaan niet vechten om jouw aandacht, maar ik weet nu al dat iedereen uit ons gezin van je zal houden.

Lieve Frodo, nog 4 nachten... dan kom je bij ons wonen. Je bent een kleine blonde pup, een ondeugende reu, een jonge actieve retriever. Je woont nu nog bij Gijs, maar aan het eind van de week gaan wij jou adopteren.

Liefdesbrief aan mezelf

Ik kreeg de opdracht een liefdesbrief aan mezelf te schrijven.
Ik  had niet verwacht dat die er zomaar uit zou rollen, maar het gebeurde wel.
Verrast deel ik hem hier...

Lieve Jij,

Als ik woorden kon vinden om jouw te omschrijven , zou ik ze hier direct neerzetten.

Maar ik heb ze niet. Jij bent meer dan woorden.

Als ik bloemen kon vinden om jouw kleuren te tonen, zou ik ze direct voor je plukken,

Maar ik vind ze niet. Jij bent meer dan kleuren.

Als ik mensen kon vinden om jouw te flaneren, zou ik ze direct vragen je te omringen,

Maar je bent al zo mooi en bijzonder van jezelf!

Jij hebt geen anderen nodig om te schitteren in je eigen licht.

Ik bewonder jou om wie jij werkelijk bent…..diep van binnen.

Door jouw ogen heen kijk ik in je ziel, naar een mooi en zuiver mens.

Je hoeft niet mee te liften op de kracht van anderen…je hebt je eigen kracht!

Je hoeft je nergens voor te schamen, nergens schuldig over te voelen, nergens spijt van te hebben.

Je bent mooi als je echt bent: in je pijn en verdriet, je woede, angst en onmacht.

Je bent nog mooier als je lacht en geniet als een kind, als je straalt van geluk, als er vrede in je hart is.

Ik heb het allemaal gezien bij jou! Ik mocht je ten volle ontmoeten, omarmen en liefkozen.

Alle dimensies van jou omringen mij met liefde en ik voel me ongelooflijk tot je aangetrokken.

Je lichaam is een tempel, je bent sensueel en ik kan intens genieten van elke cel in je lichaam.

Met jou wil ik de hoogste toppen van de bergen bereiken, en met jou kan ik het aan om door diepe dalen te gaan.

Met jou wil ik oud worden, tot ver over de 90, en ik zal je omringen met mijn liefde, ook als anderen dat nalaten.

Je kunt altijd bij mij terecht, want ik ben je moeder, je vader, je vriend, je vriendin, je zoon en je dochter. Ik ben je zon en je maan, je dag en je nacht, je angst en je liefde, je veiligheid en je vrijheid.

Ik schrijf je deze liefdesbrief, omdat het leven kort kan zijn, en morgen zomaar voorbij.

Ik kan moeilijk leven met de gedachte dat ik jou zou moeten missen zonder aan jou mijn liefde te hebben verklaard.

Ik ga slapen met jouw naam op mijn lippen en sta op met het verlangen om jouw dag te vieren.

Dat diepe verlangen is sterk. Het is een KEIhard verlangen om jouw leven een VRIJ leven te laten zijn.

Ik koester je, bemin je, druk je aan mijn hart. Ik hou ongelooflijk veel van jou!!!

Waarom? Omdat ik weet dat jij hetzelfde voor mij voelt! Jij gunt mij ook het beste, mooiste, liefste.

Samen kunnen wij het verschil gaan maken in de wereld. Samen kunnen we geschiedenis schrijven.

Samen kunnen we anderen helpen om ook meer liefde te verspreiden op deze aarde.

Zoveel mensen kennen haar nog niet.

Liefde, jouw liefde voor mij, mijn liefde voor jou, het zal een uitstraling hebben naar anderen.

Ik kan niet wachten om jou weer in mijn armen te sluiten.

Ik heb je zo lief!

Dikke kus, Ik.

Mindfull tachtig plus.

Vandaag was ik een dagje bij mijn lieve moeder. Wat is ze dapper en wat bewonder ik haar.
Na een CVA vorige week is ze weer thuis en vandaag deed ze zelfstandig haar oefeningen. Logopedie, ergotherapie en fysiotherapie. Ook liepen we samen twee ronden door haar tuin. Ze wees me vanachter de rollater op elk bolletje dat boven de grond stond, elke plant die uitliep, elk sprietje dat bovenkwam. Ze oefende de namen van de planten. Ze klaagde geen moment. Hoewel haar woorden soms haperden stelde ze gerichte vragen over hoe het met onze kinderen, haar kleinkinderen ging en toonde ze zich dankbaar dat ze thuis mag revalideren en niet naar een verpleeghuis hoeft. Ze laat meer zorg toe dan ooit en ik mocht lekker voor haar koken.. Ze deed twee keer langer over het eten maar genoot er intens van..Deze dag opende mij opnieuw weer de ogen. Wat kunnen mensen van deze generatie mindfull zijn!! daar waar wij cursussen nodig hebben om weer te leren met aandacht te leven. Waar wij mobiele telefoons en tablets onze aandacht laten bepalen, daar gaat zij...zonder mobieltje  en p.c. vrij, door elke dag, elke week, elke maand, elk jaar dat ze bewust mag beleven. Inleveren doet pijn.. en dan is ze intens verdrietig en machteloos. Maar ze blijft er niet te lang in hangen. Elke keer zoekt ze weer aangepaste wegen om met de beperkingen te dealen...

"Jammer hè dat we niet dichter bij elkaar wonen.." zei je me vandaag. "Ja mam, maar gelukkig heb ik werk waarin ik zelf mijn vrije dag kan plannen om naar jou toe gaan. Om je te vertroetelen, met je te lopen en samen van alles te bespreken." 
Zoals de verkiezingen, want daarover ging het gesprek vandaag. En toen een goede vriendin haar belde vroeg ze deze direct of zij bij volmacht voor d'r wilde stemmen. Ze ziet de verschillen tussen al die partijen niet goed, maar waarschijnlijk stemt ze, net als elk jaar principieel en weer vanuit haar geloof in al die oude waarden.Voor een zorgzame en verdraagzame samenleving, voor natuur en milieu, voor veiligheid en rechtvaardigheid. 
En dan is ze moe en laat ik haar achter. De thuiszorg komt nog even langs vanavond om haar te helpen bij het uitkleden en naar bed gaan. En morgen vroeg weer bij het opstaan en wassen. Maar oo, wat ben ik blij dat ik vandaag het middenstuk van de dag haar gezelschap was. Zoals zij er vroeger voor mij was uit school, elke dag, elke week, elke maand, elk jaar dat ik thuis woonde... 
En die verkiezingen? Hoewel ik er nu vrijwillig voor kies om een deel van mantelzorg te zijn, weet ik dat niet voor iedereen een vrije keuze is en kan zijn.  Mijn partij lieve mama, zal socialer en radicaler zijn dan de jouwe. Maar ik beloof je, als jij lijsttrekker zou worden van een nieuwe 80+ partij, met jouw tuin als binnenhof, zou ik je met liefde duwen...

 

Dilemma: werken en moederschap..

Ik weet nog goed hoezeer het mij bezighield: de zorg voor onze kinderen terwijl we beide werkten.
Bij de eerste lukte het nog wel. Mijn man nam ouderschapsverlof op en paste één dag op ons zoontje. De andere twee dagen dat ik werkte bracht ik ons zoontje in de draagzak op de fiets naar het kinderdagverblijf. Toen de tweede op komst was, was het ouderschapsverlof op. Ik overwoog om met werken te stoppen. Maar het liep anders. Onze tweede werd te vroeg geboren en maar 3,5 maand oud. Na haar overlijden viel het moederschap mij extra zwaar. Ik ging ipv drie dagen twee dagen werken maar mijn taakomschrijving bleef hetzelfde. De werkgever paste mijn taken niet bij aan. Ik forceerde mezelf om het allemaal te blijven combineren. We verhuisden omdat mijn man te ver van zijn werk woonde, en ik zat daardoor langer in de auto. Laat ik eens schetsen hoe mijn  dag er toen uit zag: Om 7 uur bracht ik mijn zoontje naar het dagverblijf, werkte na een uur autorijden, van 8 tot 5 om hem om 6 uur als laatste kindje weer op te halen. Ik wilde hem om 7 uur in bed hebben, dus had een uur om hem mee naar huis te nemen, met hem te knuffelen, gezonde voeding te geven en een verhaaltje voor te lezen. Daarna begon ik alweer aan de voorbereiding van het eten voor de dag erna, want anders kon ik het ritme niet vasthouden..
Ik voelde me er niet goed bij. Ik wilde niet van de juffrouw van het dagverblijf horen dat de eerste melktand eruit was of dat hij voor het eerst kon koprollen.
Toen ons derde kind, een dochter, geboren werd en ons zoontje bijna schoolrijp was, besloot ik uiteindelijk toch mijn baan op te zeggen om voor mezelf te gaan beginnen. Een keuze waar ik nooit spijt van heb gekregen. Als ik naar ons gezin kijk denk ik vaak: die stabiliteit is goed geweest. Niet alleen voor de kinderen, maar ook voor onze relatie. We konden nu “onszelf” in de agenda zetten. Ik ben inmiddels 20 jaar "thuiswerker". 

De ontdekking van #homebusiness als mogelijkheid voor moeders om thuis te kunnen werken heb ik pas later ontdekt. Nu denk ik vaak: had ik dat maar eerder ontdekt, dan was ik er eerder mee gestart. Ik krijg nu de kans om in mijn eigen tijd iets op te bouwen.

Hoe dat werkt? Je hoeft eigenlijk niets te investeren, alleen tijd. Je leert eerst zelf  goede producten kennen en daarna leer je hoe je een distributie kanaal voor "eigen" gebruik in je omgeving kunt realiseren. Zo ontstaat omzet. Voor die omzet word je beloond door het bedrijf dat deze producten in de markt zet en waarmee je samenwerkt. Zij geven geen geld uit aan dure reclame, maar zetten jou in als netwerker. Daarna ga je op zoek naar businesspartners die hetzelfde willen gaan doen als jou. Je coacht ze naar hun eigen doelen. En zo ontstaat een team van samenwerkende businesspartners.. Alle omzet die jij realiseert door goede coaching van je teamgenoten, telt mee voor je eigen omzet en daar wordt je eerlijk voor beloond. Maar alleen als je zelf elke maand je vaste target haalt. Zo blijft je aktief geprikkeld om elkaar te helpen.
Ik ben nog steeds moeder, maar ook mantelzorger voor mijn moeder, en wellicht word ik nog eens oma. Het dilemma: werken en familie heb ik niet meer. Ik plan mijn agenda zoals ik dat wil.
Voor jonge moeders met kinderen kan het opzetten van een eigen business vanuit huis, een perfecte oplossing zijn.
Je kunt 's avonds werken, of binnen de schooltijden. Je bouwt bovendien geleidelijk aan een mooi inkomen op dat op den duur steeds makkelijker gaat.
Gisteren had ik onze dochter aan de telefoon die trots vertelde over haar vorderingen in haar studie aan de universiteit. Onze zoon is alweer 5 jaar vast aan het werk bij een baas. Mijn moeder is 84 en merkt dat de kwaliteit van leven achteruit gaat. Ik kan er voor iedereen zijn! Ik hoef geen vrije dag aan te vragen bij een baas als ik vind dat mijn rol vandaag een verzorgende rol is. Mijn man en ik zijn heel tevreden als we terugkijken op de afgelopen 20 jaar. Het had ook anders kunnen lopen.
Moederschap wint het bij mij nog steeds van (verplicht) werk. Ik werk met liefde en geniet er volop van!

Foto: Toen ze nog naar de lagere school ging. Heerlijk na schooltijd op de trampoline.

De witte wereld.

Terwijl er in de V.S. een verhuizing plaats vindt van het Witte Huis, begint in Nederland onderhand de hele wereld WIT te worden,. De bomen zijn niet bruin of groen: ze zijn WIT. De akkers zijn WIT.
Tijdens mijn wandeling loop ik vol verwondering rond: Het is extreem stil in Drenthe. Er heerst een serene rust zoals je die niet vaak meemaakt. Om te mediteren hoef je alleen maar naar buiten te gaan en te ademen. De lucht is frisser, zuiverder...Het enige geluid is het kraken van het ijs onder mijn zolen. Wat voel ik me rijk dat ik op dit moment op deze plek kan zijn.
Ik denk aan alle mensen die nu in hun kantoor zitten en niet gemist kunnen worden. Ze slaan wellicht hun middagpauze over om door te werken om eerder naar huis te kunnen. Ik denk aan iedereen die geen vrij kan nemen om van dit prachtige winterlandschap te genieten. Met temperaturen rond het vriespunt is het niet te koud en de straten zijn schoon zodat ik niet voortdurend alert hoef te zijn.
Mijn werk kan ik even laten liggen tot morgen. Boekhouden. Een overzicht maken van de inkomsten en uitkomsten van het laatste kwartaal van 2016..Kijken of iets terug krijg of mag betalen..
Ik kijk terug en bedenk dat het eigenlijk niet eens zo om die cijfers gaat. Ik voel me rijk, omdat ik meer vrije tijd heb gecreëerd heb in mijn leven. Ik besef steeds weer dat TIJD meer dan GELD mijn rijkdom bepaalt. Natuurlijk wil ik niet ruilen met mensen die onder de armoede grens leven in
Nederland. Er zijn genoeg mensen die niet weten hoe ze rond moeten komen. Maar ik hoop wel dat ook deze groep mensen vandaag naar buiten gaat! Om te beseffen dat de natuur ons zoveel rijkdom te bieden heeft, en dat we niet binnen hoeven blijven wachten op een wonder. Door alleen al naar buiten te gaan en een stukje te lopen, verandert er iets. Al deze gratis recreatie kunnen ontvangen, dat is de  kunst. Veel mensen zonder werk hebben iets wat mensen met werk missen: vrije tijd. Ik creëerde meer vrije tijd door voor mijzelf te gaan beginnen. Ik werk nog steeds het zelfde aantal uren als voorheen, maar door het over de hele week te spreiden, en ook in de avond of weekenden bezig te zijn, daardoor kan ik nu genieten van dit prachtige winterweer....
Sommige mensen voelen zich prima in een structuur van 8 tot 5. Ik heb daar altijd moeite mee gehad.
Met een avontuurlijk karakter en ondernemende geest kan het ook anders...
Ik heb ook een sneeuwboog gezien vandaag. Voor het eerst van mijn leven. Als dat geen rijkdom is.
De wereld is WITTER dan WIT vandaag. Een marathon op natuurijs in NoordLaren. Wat zullen deze schaatsers genieten!

Een kinderdroom is geen bedrog

Hoewel we nog niet veel reacties hebben ontvangen op onze vorige blog, gaan we voortvarend verder met onze missie: Overvloed creëren om uit te kunnen delen. Het is allemaal onderdeel van een plan wat begon met een droom... Een droom om minder te werken en meer te kunnen leven. Een droom om zoveel te bezitten dat je uit kunt delen zonder zelf iets te kort te komen.
We werken al een tijd samen in onze praktijken om anderen te helpen, maar in onze business konden we die samenwerking nog niet helemaal vinden. En dat heeft alles te maken met het "waarom". Waarom zou je een extra passieve geldstroom willen creëren? Als je niet weet waarom je rijker wilt zijn, heeft het weinig zin om eraan te beginnen. Het gaat ook niet lukken dan, want je motivatie blijft dan achterwege.
We zijn allebei terug gegaan naar onze kinderdromen en daar bleken onze intenties verrassend dicht bij elkaar te liggen. Als kind droomden we van gelijkheid voor iedereen en het helpen van "arme" mensen.
Het is zo dat de armoede in Nederland steeds zichtbaarder wordt. We lopen er dagelijks tegen aan.   Nu kunnen we je bijvoorbeeld leren hoe je heel eenvoudig van 50 euro 500 kunt maken door er  tijd in te steken. Gewoon door andere keuzes te maken, andere spullen te gebruiken die je meer op gaan leveren dan ze eerst kosten. Maar als we dan zien hoe weinig mensen in staat zijn om 50 euro voor zichzelf uit te geven, terwijl ze daarmee voor zichzelf zoveel verder kunnen komen....dan verrast ons dat elke keer. Is het dan zo bar en boos in onze samenleving? Of is niet iedereen in staat om verder te kijken dan geld? En durven we geen risico's meer te nemen uit angst voor "verlies"? Dat laatste is, denken wij vaak het geval. Angst is wat veel mensen drijft, niet vertrouwen en durf.....
Wij durfden wel. We maakten andere keuzes voor betere producten waar we fitter van werden en we gingen een stuk persoonlijke groei door waardoor het mogelijk werd uit onze situatie te geraken. Daardoor gaat het weer goed met ons.
Wij hebben een rotsvast vertrouwen dat het er nieuwe mogelijkheden op op pad gezet worden, en dat er nieuwe deuren open kunnen gaan als er "oude"deuren worden gesloten.
Nu zijn wij echt geen rijke "stinkers" en ook wij rekenen nog steeds elke maand uit wat we nodig hebben en overhouden. Het voelt alleen niet goed om alles wat er binnenkomt helemaal voor onszelf te houden.  En als ons einddoel is om: "uit te kunnen delen aan wie het nodig heeft", waarom zouden we er in het klein dan al niet mee beginnen?
Tot nu toe waren het organisaties als Unicef, Novib, Worls Child, Plan en vluchtelingenhulp waar we warm voor liepen. De laatste tijd is onze focus meer gericht op onze directe omgeving. We zien nu pas, hoe nijpend de situatie is in onze eigen omgeving. Dat geeft ons een prikkel om extra hard te gaan werken, want hoe meer mensen wij helpen aan extra inkomen en meer gezondheid, hoe meer omzet wij samen met hen genereren en hoe meer we kunnen teruggeven aan wie het echt nodig hebben.
Lees jij dit nu en wil je ook meedoen? Dan zijn er verschillende mogelijkheden, ook voor jou! Je kunt je eigen doel kiezen waar je voor wilt gaan. Je kunt zelf ook van geld / meer geld maken voor jou eigen doel.  Misschien heb je nieuwe kronen nodig of wil je dit jaar op vakantie naar een mooie bestemming. Het is ECHT mogelijk om RIJKER te zijn dan je denk dat je bent. En dat is niet alleen een gevoel, je kunt dat ook terugvinden in je portemonnai, zonder dat dat meteen weer wordt afgepakt. Leef niet langer vanuit angst! Leef met hoop en vertrouwen.
We willen binnenkort bij de voedselbank gaan kijken en maken vandaag de eerste donatie over. Beloofd is beloofd. Wordt vervolgd.